Picknicken met Ab-Osterhaus Picknicken met Ab-Osterhaus

Geschreven door VillaVibes oprichter Harold Blanken

Maandag 16 maart

Wat gaan we doen? Dat is de vraag. We hebben veel geld uitstaan bij allerlei partijen. Als je voor een groep een reservering wilt maken, moet je bijna altijd een groot deel aanbetalen om de bedden gereserveerd te krijgen. Daarnaast hebben we ook veel mensen die al betaald hebben terwijl hun vakantie of weekend inmiddels is geannuleerd. Hoe gaan we daar mee om?

Bovendien verandert alles per dag. Op vrijdag krijgen wij van een touroperator de toezegging dat we onze geannuleerde tennisvakantie vergoed krijgen. Een dag later komen ze hier alweer op terug. In plaats van geld willen ze ons een tegoedbon geven. De volgende dag heeft deze al een naam gekregen: de Corona-voucher.  

Ondertussen zitten wij hier met een giga-dilemma. Wat gaan we doen? Gaan we iedereen die bij ons een geannuleerde reis al betaald had, ook zo’n voucher geven? Of storten we iedereen z’n geld terug?  

Daarbij maken we allerlei afwegingen. Wie willen we zijn als VillaVibes? Hoe groot is het risico dat we in de financiële problemen komen? Kortom: wat is wijsheid?

We beseffen ons dat de Corona-voucher, die gangbaar lijkt te worden in de reisbranche, voor ons het meest aantrekkelijk is. Maar we realiseren ons ook dat mensen die nu bij ons boeken, ondanks de social distance over een half jaar misschien wel geen single meer zijn. En dat we ons daarmee mogelijkerwijs straks problemen op de hals halen.

We ervaren weer dat onze kracht ook onze zwakte is. Wij zijn zo’n specifieke organisatie, dat we besluiten dat een Corona-voucher voor ons teveel haken en ogen kent. Bovendien geloven we in karma. Wie goed doet, goed ontmoet.

We hakken de knoop door. Iedereen z’n geld terug. Dan maar ons pensioen op het spel. Er is immers een leven na Corona. En we hebben nog aardig wat jaartjes om weer wat op te bouwen.

Als we alle Vibers die al betaald hadden mailen dat ze 100% restitutie krijgen, voegen we een ‘solidariteitspassage’ toe. Iedereen die vindt dat wij niet alleen het risico zouden hoeven dragen, vragen we of ze een percentage van hun 100% aan ons willen laten.

Daarmee is het voor ons ook een spannend sociaal experiment geworden.

Dinsdag 16 maart

10.00 uur: Videocall met alle VillaVibes-medewerkers. Roy, Christy, Frouke, Marie, Manon, Joost, Sonja, Susan en Sylvia zitten achter een scherm. Ook Ilse is weer terug. Het is haar eerste dag na haar zwangerschapsverlof. We vertellen ons plan van aanpak. Sowieso is het fijn om iedereen even te zien en te spreken.

Omdat er nauwelijks boekingen binnen komen en er geen reizen af te handelen zijn, hebben we voor iedereen werktijdverkorting aangevraagd.  Deze week zijn de meesten van ons nog aan het werk. Er zijn immers behoorlijk wat annuleringen te verwerken. Maar daarna zal het rustig zijn.

We zijn heel benieuwd hoe mensen reageren op onze mail. Voor ons zijn het onwerkelijke en spannende tijden.

Wat gaan hotels ons terug geven? Krijgen we het geld voor de skipassen terug? En hoe zit het met die touroperators aan wie we enorme aanbetalingssommen hebben gedaan voor de rest van dit jaar? Gaan die met ons meedenken? Of gaan ze ons overladen met Corona-vouchers?

Sonja roept gekscherend dat we misschien de rest van ons leven wel op reis kunnen met al die vouchers. En dat we dan mooi all inclusive kunnen boeken, zodat we dan in ieder geval te eten hebben en zeker zijn van toiletpapier.

Ondertussen gebeuren er hier ook veel mooie dingen. Reisleiders mailen ons om te zeggen dat ze af zien van hun gage als ze weer voor ons op reis kunnen. Ook krijgen we lieve mailtjes van betrokken klanten. Van onze bovenburen, een advocatenkantoor, krijgen we een mooie bos bloemen. Vrienden bellen om ons een hart onder de riem te steken.

Ex-Vibers Robert en Minke bijvoorbeeld. Al heel lang vrienden van ons. Robert was zestien jaar geleden activiteitenbegeleider bij onze weekenden. Daar ontmoette hij deelneemster Minke. Ze werden verliefd en hebben inmiddels drie VillaVibes-kindjes, die ongeveer net zo oud zijn als onze jongens.

Inmiddels wonen ze in Friesland waar ze een heerlijke camping, huisjes en een groepsaccommodatie hebben. “Altijd welkom Harry en Sonnie”, luidt de boodschap. “En als je alleen Guus en Pelle een paar dagen hier wilt brengen zodat jullie kunnen werken, dan kan dat natuurlijk ook.”

In mindere tijden leer je je vrienden kennen. We voelen ons gezegend en maken gretig gebruik van dit prachtige aanbod.

Ook andere vrienden bellen. Veel van hen zijn net als ik ondernemer. De meesten vinden het niet verstandig dat wij iedereen 100% restitutie betalen. De strekking van hun verhaal: dit is zo’n overmacht, het kan toch niet zijn dat jullie daar helemaal voor op moeten draaien.

Ik ben heel blij met hun steun, maar ik merk ook dat ik me laat beïnvloeden door hun woorden. Voor het eerst ga ik me een beetje down voelen. Er is een leven na Corona, blijf ik tegen mezelf zeggen.

’s Avonds ga ik wandelen met Sonja. We hebben de hele dag hard gewerkt en praten de hele wandeling alleen maar over alle gedoe rondom Corona. Normaal gesproken snoepen we niet, maar in deze dagen van onzekerheid graaien we allebei regelmatig in de snoep-pot. We zoeken troost in de suiker. Ook opvallend: we drinken ’s avonds een wijntje. Deden we normaal gesproken nooit doordeweeks.

Woensdag 17 maart

De reacties op onze 100% restitutie-beslissing stromen binnen. Veel lieve, ondersteunende woorden. Ruim de helft van alle Vibers helpt ons met een bijdrage om de schade te beperken. Wanneer er weer een lief berichtje in de mailbox komt, lopen we naar elkaar toe om onze blijdschap hierover te delen.

Wat ook indruk maakt is klant P., Viber van het eerste uur. Ze boekte én betaalde voor zichzelf en twee vriendinnen een wintersport. Ook naar ons toe is ze gul. We mogen van elke boeking 25% houden.

Hoewel we veel warme mailtjes krijgen, komt er soms ook een  minder empathische reactie binnen. Bij een van die reacties vliegt het Sonja aan. ‘Ondernemersrisico, you win some you lose some. Graag 100% restitutie’. Zo’n koude reactie raakt. Voor het eerst komen de tranen. Helemaal niet erg, beter een flinke huilbui dan opgekropte spanning.

Verder vergeten we ook niet om naar de toekomst te kijken. We bedenken een plan om iedereen die bij ons geboekt heeft, binnenboord te houden. Normaal gesproken mag je tot zes weken voor vertrek bij ons kosteloos annuleren. Dat gaan we veranderen naar drie weken voor vertrek. We willen het voor iedereen aantrekkelijk maken om de situatie zo lang mogelijk aan te zien.

De situatie gaat natuurlijk op een bepaald moment veranderen. Wij hopen dat iedereen na het lange binnen zitten, reikhalzend uitkijkt naar het ontmoeten van nieuwe mensen. Zodra iedereen weer kan reizen, willen we daar klaar voor zijn.

Ondertussen zijn we ook al de hele week bezig met Vibers die tijdens de wintersport met Corona besmet zijn geraakt. We hebben een hotline met onze reisleiders en sturen iedereen informatie door vanuit de GGD en RIVM. We zijn opgelucht dat uiteindelijk niemand opgenomen hoeft te worden.

Ook hier zien we weer een mooi lichtpuntje in de Corona-duisternis. We horen dat mensen in de groep volop contact met elkaar hebben in de app-goep en veel steun ervaren aan elkaar.

 ’s Avonds lopen Sonja en ik weer ons rondje. We missen de kinderen, maar beseffen ons ook hoe goed we het samen hebben. Bij de Gall en Gall kopen we een doosje van onze favoriete wijn. Sonja zegt even geen nieuws meer te willen zien en gaat in bad.

Ik kijk net als alle avonden hiervoor weer alles wat er over Corona gezegd wordt.

Donderdag 18 maart

’s Nachts droom ik dat ik met Ab Osterhaus zit te picknicken op de heide. In ons mandje zit een grote bak snoep en twee flessen wijn.

Het moet niet gekker worden. Gelukkig is er een leven na Corona.